Zaburzenia integracji sensorycznej w hipoterapii

Od narodzenia dziecka, jego organizm poszukuje doświadczeń i dzięki temu uczy się funkcjonować w świecie. W poszukiwaniu tych doświadczeń bierze udział całe jego ciało i wszystkie zmysły. W terapii z koniem – hipoterapii, która prowadzona jest w odpowiednio wybrany sposób, istnieje możliwość ćwiczenia swoich zmysłów i uczenia się nowych warunków funkcjonowania.

W terapii Integracji Sensorycznej wykorzystywany jest odpowiedni sprzęt terapeutyczny, taki jak podwieszane huśtawki, hamaki, zabawki o specjalnej strukturze itd. W hipoterapii podstawowe i najważniejsze znaczenie ma kontakt z koniem i odczuwane jego ruchu. Istotny jest także kontakt z terapeutą. Jeśli informacje o zdiagnozowanym problemie i oddziaływaniu konia na pacjenta zostaną umiejętnie połączone, terapia z koniem może okazać się bardzo pożądaną i pomocną formą terapii dziecka z zaburzeniami SI.

Jazda konna oraz hipoterapia dostarcza pacjentom uczestniczącym w terapii wielu przeróżnych bodźców, co dla dzieci z zaburzeniami SI jest bardzo pożądanym elementem terapii. Najważniejszymi cechami spotkania z koniem podczas terapii dziecka z zaburzeniami SI są ruch konia, sierść, zapach oraz dźwięki, które towarzyszą koniom.

W czasie każdych kolejnych zajęć należy poświęcić chwilę na nowe ćwiczenia, które pozwolą zdobywać dziecku nowe umiejętności. Urozmaici to zajęcia, ale także wpłynie pozytywnie na przebieg terapii. Każde polecenie które wydajemu dziecku, musi być przekazane w sposób jasny i klarowny. Można przeprowadzić demonstrację ćwiczenia lub pokazać je tylko słownie. Należy także zarezerwować chwilę na przemyślenie przez dziecko zadanego ćwiczenia i przygotowanie się do niego. Dziecko należy poprawiać dopiero w momencie, kiedy wymaga tego sytuacja. Należy docenić jego starania, nawet jeśli ćwiczenie nie jest wykonane w pełni poprawnie.

Istotne jest by za każdym razem angażować małego pacjenta w ćwiczenia, aby wiedział co się z nim dzieje. Powinnien skupić się na wykonywanym poleceniu. Nie należy dziecka wyręczać albo zbytnio mu pomagać, ponieważ znaczączo obniża to skuteczność terapii.

Dzieciom z problemem w zakresie percepcji wzrokowej warto zaproponować ćwiczenia obejmujące czyszczenie konia, podążanie wzrokiem za jakimiś przedmiotami, rysowanie przez dziecko w powietrzu różnych figur czy prowadzenie konia w określone miejsce.

Przy pacjentach z nadwrażliwością na dotyk należy być bardzo uważnym. Terapeuta nie powinien dotykać dziecka bez uprzedzenia go o tym fakcie. Dziecko powinno powoli oswajać się z dotykiem sierści konia. Zabawki których używamy, początkowo powinny być gładkie. Dopiero później można wprowadzić rzeczy o innej strukturze, np. szorstkie lub miękkie.

Hipoterapeuta powinien podczas każdych zajęć dokładnie obserwować dziecko i wyciągać wnioski, aby każde kolejne zajęcia urozmaicać wprowadzając do nich nowe elementy. Terapia będzie wtedy przebiegać szybciej i osiagać lepsze efekty.

Magda Guz – hipoterapeuta