Zaburzenia uczenia się – dysleksja, dysgrafia, dyskalkulia, dysortografia

Trudności jakie pojawiają się u dzieci wraz z rozpoczęciem nauki w szkole często nie muszą wynikać z braku motywacji czy obniżonego poziomu inteligencji. Problem ten może dotyczyć dzieci, które ciężko pracują w szkole i starają się. W sytuacji kiedy dziecko stara się, a jego poziom inteligencji jest w normie, możemy mówić o zaburzeniach uczenia się. Zaburzenie te są uwarunkowane zazwyczaj czynnikami genetycznymi. Mogą mieć także związek z nietypowym rozwojem struktur mózgowych z okresie prenatalnym. Z badań wynika, że trudności w zakresie uczenia się mogą występować u około 10-13% procent dzieci.

Pierwsze objawy wskazujące na to, że dziecko w późniejszym okresie może mieć takie problemy, zaobserwować można już u niemowląt. Warto zwrócić uwagę na poziom napięcia mięśniowego, ruchy naprzemienne, równowagą ciała i raczkowanie. Jeśli w tym zakresie dziecko przejawia pewne problemy, warto zastanowić się nad tym, czy wszystko jest w porządku.

Naszą uwagę powinno zwrócić opóźniony rozwój mowy, trudności z zapamiętywaniem piosenek czy wierszyków czy z zapinaniem guzików. Warto przebadać 5-6 latka w kierunku gotowości szkolnej i wykluczyć ewentualne problemy. Jeśli wyniki diagnozy potwierdzą, że dziecko ma któreś z zaburzeń uczenia się, warto rozpocząć terapię, ponieważ im wcześniej zaczniemy nad tym pracować, tym szybciej pozbędziemy się danych zaburzeń. Ważne jest także regularne ćwiczenie, ponieważ dziecko z zaburzeniami uczenia się bez regularnej pracy szybko zapomina to czego zdążyło się nauczyć i pracę należy rozpoczynać od początku.

Zaburzenia uczenia się:

Dysgrafia – Jest to utrata umiejętności pisania w stopniu częściowym lub całkowitym. Zazwyczaj jest wynikiem mikrouszkodzeń układu nerwowego. Może wynikać także z zaburzeń ośrodkowych funkcji wzrokowych i słuchowych. Objawami występującymi w dysgrafii są problemy z odtwarzaniem liter czy ich połączeń, zróżnicowanie wielkości i proporcji liter w wyrazach, często różnorodne zagęszczenie pisma, nachylenie liter czy litery z niepewną linią.

Dysleksja – są to problemy z nauką czytania i pisania. Problemy takie nie wynikają z niskiej inteligencji. Pojawiają się przy stosowaniu standardowych metod nauczania. Dzieci ze zdiagnozowaną dysleksją mają zaburzenia w obrębie percepcji wzrokowej, słuchowej oraz integracji percepcyjno-motorycznej. W tym typie zaburzenia mogą pojawić się zaburzenia mowy, uwagi, koncentracji i pamięci. Wielu badawczy twierdzi, że przyczyną dysleksji jest nieprawidłowa praca OUN, ale nie wyklucza się stanowczo także czynników genetycznych.

Dyskalkulia – dotyczy ona nieprawidłowości w zakresie wykonywania działań arytmetycznych. Zaburzenie to wynika z problemów o podłożu środowiskowym lub genetycznym. Objawami występującymi w dyskalkulii są: problemy z wykonaniem działań takich jak dodawanie, odejmowanie, dzielenie, mnożenie, zanik myślenia logicznego na materiale liczbowym, pojawiające się problemy z rozumowaniu, analizie i konstruowaniu wniosków z zakresu działań matematycznych, mogą pojawiać się ataki na tle nerwicowym/stresowym przed wykonywaniem działań matematycznych.

Dysortografia – jest to zaburzenie w nauce pisania. Objawia się ono popełnianiem błędów ortograficznych, pomimo znajomości zasad ortografii, a także odpowiednio wysokiej motywacji. Zaburzenie można korygować, natomiast bardzo ciężko zlikwidować wszystkie występujące obawy.