Logopeda dziecięcy – diagnoza i terapia dzieci

W naszej poradni logopedycznej oferujmy terapię logopedyczną dla dzieci.

Prawidłowy rozwój mowy to ważny czynnik powodzenia szkolnego. Wczesna diagnoza problemów logopedycznych u dzieci pozwala w porę dostrzec trudności dziecka i szybciej oraz skuteczniej je zniwelować zanim dziecko rozpocznie naukę w szkole.

Terapia logopedyczna obejmuje wszelkie specyficzne, celowe działania mające na celu pomoc w usunięciu nieprawidłowości w procesie porozumiewania się.

W naszym gabinecie logopeda zajmuje się diagnozą i terapią wad mowy i słuchu, wywoływaniem mowy, usprawnianiem analizy i syntezy słuchowej u dzieci w wieku przedszkolnym i młodszym wieku szkolnym.

Cel i główne zadania terapii i leczenia to:

• kształtowanie prawidłowej mowy poprzez korygowanie zaburzeń w zakresie strony fonetycznej, leksykalnej, gramatycznej
• stymulowanie opóźnionego rozwoju mowy
• doskonalenie wymowy już ukształtowanej
• wdrażanie do praktycznego wykorzystania nawyków poprawnej wymowy przyswojonej w toku ćwiczeń
• usprawnianie techniki czytania i pisania
• wdrażanie dzieci do obcowania z literaturą i sztuką oraz twórczej aktywności słownej

Od pracujących w naszej przychodni logopedów rodzice mogą oczekiwać skutecznej pomocy w likwidacji wad mowy dziecka, a w tym  leczenia wymowy międzyzębowej, wymowy bocznej, seplenienia, leczenia zaburzenia artykulacji, mowy bezdźwięcznej, terapii jąkania.  Warto przyjść jak najwcześniej gdyż, wady wymowy daje się skutecznie usunąć u dzieci. Im dziecko młodsze tym terapia jest skuteczniejsza i krótsza.

Na życzenie rodzica logopeda wypiszę opinię logopedyczną dotyczącą mowy dziecka.

Zapraszamy do skorzystania z naszych usług!

RODZAJE WAD WYMOWY

Wyróżnia się różne rodzaje wady wymowy. Poniżej przedstawiamy problemy z jakimi można zgłosić się z prośbą o pomoc do logopedy. 

Sygmatyzm – Jest to nieprawidłowa realizacja głosek. Są to głoski denatylizowane, jednego, dwóch lub ze wszystkich trzech szeregów. 

Sygmatyzm właściwy – Przy tej wadzie wymowy następuje zmania miejsca, w którym zachodzi artykulacja głosek.

Seplenienie przyzębowe -Taki rodzaj seplenienia powoduje pałskie ułożenie przodu języka. Przylega on zbyt mocno do wewnętrznej części siekaczy. W momencie takiego ułożenia, nie tworzy się na nim rowek, co powoduje że powietrze przechodzi szerokim strumieniem.

Seplenienie międzyzębowe – W tym rodzaju seplenienia język, który znajduje się w linii środkowej bądź z boku jamy ustnej wsuwa się między zęby. Powoduje to jego spłaszczenie, co w rezultacie rozprasza powietrze po całej jego powierzchni.

Seplenienie krtaniowe – Charakteryzuje się tym, że głoski denatilizowane, o których mowa była już wcześniej, zastępowane są przez szmer, który tworzy się w krtani. Inaczej można nazwać to 'zwarciem krtaniowym’.

Seplenienie wargowo-zębowe – Ma to do siebie, że w tej wadzie wymowy język nie bierze udziału w artykulacji. Charakterystyczne jest tworzenie się szczeliny między dolną wargą a górnymi siekaczami bądź odwrotnie.

Seplenienie nosowe – W tym seplenieniu układ języka pozostaje prawidłowy. Problemem jest nie do końca opuszczone podniebienie miękkie. Powoduje to, że w czasie artykulacji głosek dentalizowanych, powietrze wydostaje się równoceśnie przez nos i usta.

Seplenienie boczne – Problemem jest miejsce tworzenia się szczeliny. Nie powstaje ona w linii środkowej, ale z boku – przy kłach, zębach rzedtrzonowych i trzonowych. Wyróżnia się seplenienie boczne prawostronne, lewostronne i obustronne.

Seplenienie wargowe – Język jest bierny, natomiast szczelina tworzy się między wargami.

Seplenienie szumiące – W tym rodzaju seplenienia głoski dentalizowane wymawiane są szmerowo i charcząco.

Seplenienie podniebienne – Charakterystyką tego rodzaju splenienia, jest trący, nieprzyjemny szmer. Powstaje on w wyniku zbliżenia końca języka do podniebienia twadego.

Seplenienie świszczące – Tutaj tworzy się głeboki rowek wzdłuż linii środkowej. Powoduje to silny prąd powierza. Mowa jest bardzo ostra i świszczącza.

Seplenienie przydechowe – charakterystyczny, chuchający szmer.

Seplenienie gardłowe – Wynikiem nieprawidłowej wymowy głosek dentalizowanych jest rozszczep podniebienia i nieaktywne podniebienie.

Mogisygmatyzm – Do pewnego okresu jest zgodny z normą rozwojową. Zazwyczaj w razie takich problemów głoski są odpuszczane lub w ogóle nie realizowane.

Parasygmatyzm – Dzieci z tym problemem zastępują głoski dentalizowane innymi, które realizowane są w sposób prawidłowy.

Rotacyzm – jest to nieprawidłowa wymowa głoski r

Rotacyzm właściwy – następuje tutaj zdeformowane brzmienie głoski r. Jego deformacja następuje w skutek zmiany miejsca jej artykulacji.

Reranie wargowe – Powstaje ono w wyniku dgrań wolnej wargi, która zbliża się do górnych siekaczy lub odwrotnie. Można wyróżnić dwie formy rerania wargowego: dwuwargiwa i wargowo-zębowa.

Reranie języczkowe – Powstające drgania wynikają z pracy języczka, który znajduje się na końcu podniebienia miękkiego. Jest ono uniesione, przez co zamyka przejście do jamy nosowej.

Reranie nosowe – Powodem powstawania nieprawidłowej artykulacji jest niedomknięcie wejścia jamy nosowej, przez co wydźwięk głoski r zbliża się do ng.

Reranie policzkowe – Powodem tego rerania jest prąd powietrza, który skierowany jest w bok powoduje drgania jednego lub obu policzków. W drganie mogą wchodzić także czubek i krawędzie języka.

Reranie podniebienne – Tylna część języka zbliża się do podniebienia miękkiego. W wyniku tego podczas artykulacji wibruje całe podniebienie miękkie.

Reranie międzyzębowe – Czubek języka jest wsunięty między zęby i drga, co powoduje powstawanie rerania międzyzębowego.

Reranie podniebienne – Tylna część podniebienia miękkiego zbliża się z językiem, co powoduje podczas artykulacji wibracje.

Reranie gardłowe – Zbliżone jest ono wymową do francuskiej głoski r. Tworzy się między nasadą języka a tylną ścianą gardła.

Reranie boczne – Ma nierzyjemne, charakterystyczne brzmienie. Przeciskający się strumień powietrza między krawędzią boczną języka a górnymi zębami powoduje reranie boczne.

Reranie świszczące –  Tutaj charakterystyką jest to, że wymowa głoski r jest przedłużona i wzmocniona.

Reranie krtaniowe – Artykulacja głoski r za pomocą krtani.

Reranie językowe boczne – W tym problemie często artykulacja głoski jest jednouderzeniowa.

Mowa bezdźwięczna – W mowie bezdźwięcznej problemem są zaburzenia w realizacji dźwięczności. Występuje tutaj brak umiejętności realizowania głosek dźwięcznych. Głoski dźwięczne zastąpowane są głosami bedźwięcznymi lub zachodzi mylenie obu szeregów.

Mowa bezdźwięczna częściowa – Zdarza się, że w parach opozycyjnych występuje rozróżnianie głosek dźwięcznyh i bezdźwięcznych.

Mowa bezdźwięczna całkowita – Przy całkowitej mowie bezdźwięcznej problem istnieje w całej korelacji dźwięczności.

Formy wadliwej realizacji: 

Mogilalia – Charakteryzuje się odpuszczaniem odpowiednich głosek dźwięcznych.

Deformacja – Taki sposób artykulacji może pojawić się w trakcie terapii, jako stan przejściowy. W deformacji dochodzi o realizacji spółgłosek dźwięcznych w postaci głosek półdźwięcznych. 

Paralalia – Zamiast spółgłosek dźwięcznych wypowiadane są odpowiednie bezdźwięczne.

Zaburzenia artykulacji:

Kappacyzm, gammacyzm – Nieprawidłowa realizacja głosek tylnojęzykowych zwartych k, g, ki, gi.

Kappacyzm i gammacyzm właściwy – Następuje zmiana zwarcia językowo-podniebiennego zwarciem więzadeł głosowych.

Mogikappacyzm i mogigammacyzm – w artykulacji dochodzi do opuszczania głosek tylnojęzykowych zwartych.

Parakappacyzm i paragammacyzm – Mogą pojawić się jako etap przejściowy w rozwoju mowy u dziecka. Welarne k, g, ki, gi zmieniają się na zwarte zębowe t, d, ti, di lub h.

Rynolalia – dotyczy głosek nosowych wymiawianych

Nosowanie mieszane – Rozróżnia się je na podstawie objawów – zachodzi przy braku lub osłabieniu rezonansu nosowego przy wymowie głosek nosowych z jednczesną nasalizacją głosek ustnych.

Nosowanie otwarte – Głoski ustne wymawiane są jak głoski nosowe, tzn. łączą się z rezonansem nosowym.

Nosowanie zamknięte – W skutek niedrożności przejścia do jamy nosowej, Głoski nosowe wymawiane są jak ustne.

Palatolalia – Jest to rozwojowa wada mowy u dzieci. Wynika on z wrodzonych wad anatomicznych narządów mowy.