Porady on-line

Zapisz się na porady on-line i porozmawiaj z nami bez
wychodzenia z domu.

Psychologia

Diagnoza pedagogiczna dziecka, a cechy osoby prowadzącej diagnozę

Czy dobra diagnoza pedagogiczna dziecka ma związek z tym, jakie są cechy osoby prowadzącej diagnozę? Poniższe opracowanie ma odpowiedzieć na to pytanie.

Diagnosta pedagogiczny powinien być wyposażony przede wszystkim w rzetelną  wiedzę na temat rozwoju dziecka, jego etapów, prawidłowości, jak i możliwych powikłań. Musi mieć także wiedzę z zakresu wymagań edukacyjnych na danym etapie nauczania, oraz  z zakresu teorii i praktyki diagnozowania. Powinien sprawnie posługiwać się technikami diagnostycznymi dobierając je odpowiednio do indywidualnej  sytuacji każdego diagnozowanego dziecka.

Diagnosta pedagogiczny powinien być wyposażony przede wszystkim w rzetelną  wiedzę na temat rozwoju dziecka, jego etapów, prawidłowości, jak i możliwych powikłań. Musi mieć także wiedzę z zakresu wymagań edukacyjnych na danym etapie nauczania, oraz  z zakresu teorii i praktyki diagnozowania. Powinien sprawnie posługiwać się technikami diagnostycznymi dobierając je odpowiednio do indywidualnej  sytuacji każdego diagnozowanego dziecka.

Zdobyta w procesie diagnozowania wiedza z różnych obszarów i różnych źródeł powinna być poddana analizie, powiązana z wiedzą teoretyczną, dotychczasowym doświadczeniem i przetworzona w spójny obraz słabych i silnych stron dziecka, ich podłoża i uwarunkowań. Czyli potrzebne jest połączenie ze sobą różnych informacji i ich logiczne uporządkowanie. Zatem kolejną cechą osoby badającej musi być umiejętność twórczego wykorzystania całej swojej wiedzy i doświadczenia. 

Ponieważ diagnoza jest czynnością w pewnym sensie intymną (ponieważ często wchodzi w bardzo osobiste sfery dziecka) osoba przeprowadzająca ją powinna być wyposażona w pewne  predyspozycje osobowościowe ułatwiające kontakt z drugim człowiekiem. Empatia, delikatność i takt są niezbędnymi atrybutami diagnosty, które pomogą mu stworzyć bezpieczną, przyjazną atmosferę podczas spotkań z dzieckiem. Kolejną cechą dobrego diagnosty powinna być wysoka sprawność komunikacyjna potrzebna do prowadzenia rozmowy i pozyskiwania potrzebnych informacji, a także umiejętność wnikliwej obserwacji. Wiele komunikatów w kontakcie jest przekazywanych drogą niewerbalną, osoba diagnozująca powinna umieć je odczytać i zinterpretować. Kolejnym elementem w pracy diagnosty powinna być umiejętność korzystania z komunikacji proksemicznej, odpowiednie aranżowanie przestrzeni, w której odbywa się spotkanie, aby stworzyć najkorzystniejsze warunki dla przebiegu procesu.

Dzięki opisanym cechom diagnosty w sytuacji kontaktu z dzieckiem będzie ono miało płaszczyznę do szczerego i otwartego wyrażania swoich myśli i uczuć. Stanowi to podstawę badania treści ważnych dla rozpoznania diagnostycznego.

Badający wie, że sytuacja diagnostyczna stwarza pewne napięcia związane z jej nowością i  niepewnością tego, co się będzie działo. Może to wywołać  poczucie zagrożenia u dziecka i włączenie się  mechanizmów obronnych mających  mu przeciwdziałać. Będą się one przejawiać w postaci oporu, czyli unikania penetracji pewnych obszarów. Jeśli dziecko zmienia temat, długo milczy, zapomina o co było pytane, somatyzuje (np. poci się, trzęsie itp.), zmienia sposób mówienia, atakuje diagnostę, kłamie lub odmawia kontaktu oznacza to opór. Najlepiej ,,zastosować profilaktykę” i w ogóle do niego nie dopuścić. Jeśli dorosły będzie dbał o właściwe nawiązanie i budowanie kontaktu diagnostycznego, a potem o jego podtrzymywanie –  stworzy to warunki na tyle dla dziecka bezpieczne, że nie będzie musiało ,,bronić swoich pozycji” i uciekać w opór. Pojawienie się oporu jest zawsze sygnałem, że dziecko nie czuje się dobrze w relacji z diagnostą, być może próbuje on dotknąć trudnego dla dziecka tematu za szybko, jest zbyt natarczywy. Wtedy należy wycofać się z eksploracji danego tematu i wrócić do budowania bezpiecznej relacji, w której dziecko będzie się czuć dobrze.

Dobra diagnoza jest pochodną wiedzy, cech i metod pracy stosowanych przez diagnostę.

Powinna być obiektywna i poprawna merytorycznie pod względem stawianych sądów, procedury badawczej i tworzonego obrazu rzeczywistości. Ma opisywać aktualny stan oraz wyjaśniać jego źródła i mechanizmy powstawania, a także zawierać jego ocenę – porównanie do pożądanych wzorców. Oprócz opisu trudności powinna zawierać opis potencjału rozwojowego i mocnych stron dziecka, na których można oprzeć projektowane działania naprawcze. Powinna uwzględniać podmiot swych działań poprzez zaangażowanie go w autodiagnozę, oraz łączyć poznanie pośrednie z bezpośrednim. Oznacza to wykorzystywanie wszelkich możliwych źródeł informacji: dokumentacji, wywiadu, badania środowiska, oraz bezpośredniego kontaktu z dzieckiem.

Zawsze też w diagnozie musi zostać rozpoznane środowisko i jego rola.

 Tak przeprowadzona diagnoza pedagogiczna dziecka jest podstawą do zmiany stanów faktycznych, ustalonych na podstawie wyczerpującego opisu i oceny danych empirycznych.

 

Psycholog Jolanta Małgorzata Niedzieska

16 stycznia 2018

Spis artykułów

Potrzebujesz terapii?
Wybierz odpowiednią:

Nasza lokalizacja

Nasz gabinet psychologiczny znajduje się w miejscowości Zielonka w domu jednorodzinnym.
Graniczymy z miejscowościami z powiatu wołomińskiego, tj. Wołomin, Kobyłka, Marki, Ząbki a także Radzymin. Do skorzystania z naszych usług zapraszamy także mieszkańców najbliższych dzielnic WarszawyRembertów, Wawer i Praga.

Sprawdź, jak dojechać >

Ośrodek Terapii i Rehabilitacji
ul. Wrzosowa 66
05-220 Zielonka / k. Warszawy

W tej witrynie stosujemy pliki cookies. Standardowe ustawienia przeglądarki internetowej zezwalają na zapisywanie ich na urządzeniu końcowym Użytkownika. Kontynuowanie przeglądania serwisu bez zmiany ustawień traktujemy jako zgodę na użycie plików cookies.

Akceptuję